*Δεν ξέρω πόσοι από
σας λατρεύετε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον σκηνοθέτη που μας έμαθε να
«σκεφτόμαστε» και να προβληματιζόμαστε περισσότερο για το χθες παρά για το
σήμερα, καταγράφοντας με τόλμη τις αλήθειες, ακόμη και για τις δυσκολότερες
περιόδους της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας, όπως ο εμφύλιος…
……
*Τον Αείμνηστο λοιπόν
Μεγάλο σκηνοθέτη είχα την Τιμή να γνωρίσω από μια ευτυχή σύμπτωση την περίοδο
που πιτσιρικάς ακόμη έγραψα και σκηνοθέτησα το πρώτο θεατρικό μου έργο, «Τα
λίγα Ματωμένα τριαντάφυλλα…» για την Θρακική Θεατρική Σκηνή το 1975 –δυο χρόνια
αφότου φύγαμε από το θεατρικό εργαστήρι της ΦΕΞ του Στέφανου Ιωαννίδη. Έργο που
παρουσιάσαμε τον Σεπτέμβρη του 1975 στο νυν δημοτικό Αμφιθέατρο Ξάνθης.
-Ο Αγγελόπουλος αναζητώντας
κάποια παλιά «υπόγεια» και κάποιους κομπάρσους για την ταινία που γύριζε τότε
στη πόλη μας, έστειλε τον βοηθό του στο υπόγειο του παππού μου Λάζαρου
Μιχαηλίδη στην Μεραρχίας, εκεί όπου κάναμε και τις πρόβες μας τότε με την
Νατάσσα Αναστασιάδου, τον Δημήτρη Χαϊτίδη, τον Σταύρο Σακαλή (νυν Σταύρο
Τσακίρη)και τον Δήμο Τσακίρη και κάπως έτσι, έστω και τυχαία, συνάντησα κάποιες
«στιγμές» του όταν μου τον σύστησαν…
……
*Πως βρέθηκε τότε ο
Αγγελόπουλος στη Ξάνθη; Μα για τα
γυρίσματα της σπουδαιότερης ίσως ταινίας της καριέρας του. «Ο Θίασος» (1975).
……
*Για όσους έχουν δει
την ταινία, γιατί ο Αγγελόπουλος δεν
είναι για όλους, ο «Θίασος» είναι ουσιαστικά μια ιστορική
καταγραφή, φωτογραφίζοντας μια διαφορετική Ελλάδα, μέσα από έναν θίασο που
γίνεται μάρτυρας της δραματικής εξέλιξης της Ελληνικής Ιστορίας αλλά και της
αναβίωσης του μύθου των Ατρειδών.
……
*Σ’ αυτή την πρώτη
περίοδο του έργου του ο σκηνοθέτης επικεντρώνει το ενδιαφέρον του τόσο στις
πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, όσο και στους ιδεολογικούς προβληματισμούς
στον χώρο της Αριστεράς. Εδώ όμως οι ήρωες είναι φορείς πολιτικών ιδεών και οι
μεταξύ τους συγκρούσεις είναι συγκρούσεις μεταξύ ιδεολογιών. Κι όχι προσωπικών
φιλοδοξιών ή συμφερόντων όπως συμβαίνει στις μέρες μας.
……
*Ο Θ. Αγγελόπουλος
τολμά να αγγίξει τα ανοιχτά τραύματα της πρόσφατης ιστορίας, αντί να τα καλύψει
ή να απαλύνει τον πόνο τους.
-Τολμά να οξύνει αντί
να στρογγυλεύει τις αντιθέσεις που συνοδεύουν την ιστορική διαδρομή της χώρας,
όπως η κατοχή και ο εμφύλιος (Θίασος) στη πρώτη τριλογία του (Μέρες του 36,
Θίασος, Κυνηγοί)…
Μια ιδιαίτερη πλευρά
που αξίζει να σημειωθεί εδώ είναι και η σχέση που αναπτύσσει ο μύθος με την
αρχαία τραγωδία. Έτσι στο «Θίασο» μπορεί να ανακαλύψει κανείς τη σχέση όλων των
προσώπων της ταινίας με τον αρχαίο Μύθο των Ατρειδών.
…….
*Γιατί τα γράφω όλα αυτά. Μα γιατί η «Παλιά Πόλη» και ιδίως
αυτό το κομμάτι δρόμου στην πλατεία Αντίκα ο θεατής βλέποντας τον «Θίασο» θα
ανακαλύψει εντελώς τυχαία, πως ήταν τότε καφενεδάκι και μετά ταβερνάκι, το
περίφημο σημερινό «Πρώτο σκαλί» του Τσέπελη που κάποιες φορές απολαύσαμε να
κλείνεται και με… νάιλον για να αυξηθούν οι καρέκλες του!!
Με την κλασσική
παραδοσιακή γωνία του και το περίφημο πεζοδρόμιό του που το βλέπουμε σε κάποιες
παλιές φωτογραφίες και «κακοποίησε» βάναυσα ο πανίσχυρος μετά το 1990
«υπαρχηγός» του Αείμνηστου Φ. Αμοιρίδη και μετέπειτα του Λάκη Στυλιανίδη, η
ταινία του Θ. Αγγελόπουλου τραγικά συμπτωματικά, καταγράφει την ιστορικότητα
του συγκεκριμένου τοπίου…
-Και μόνο με την
φωτογραφία που φιλοξενώ στο στήλη για το πώς ήταν το 1975 η «ιστορικότερη» γωνία
της Π. Πόλης στην πλατεία Αντίκα και λόγω του «Θίασου» του Θόδωρου
Αγγελόπουλου, δεν είναι δυνατόν να μην συγκινηθούν και αποκατασήσουν την
αλήθεια, τόσο η Υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου όσο και η νυν προϊσταμένη
της Εφορείας Νεοτέρων μνημείων κυρία Διακουμά…