ΤΩΡΑ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Παραμονή της δεύτερης κρίσιμης εσωκομματικής ψηφοφορίας και ο προβληματισμός είναι ιδιαίτερα έντονος, για κάποιον σαν και μένα, που δεν ψήφισα κανέναν από τους δύο τελικούς μονομάχους.
Δεν έχει σημασία τι ψήφισα στις 6 Οκτώβρη (η ψήφος μου πήγε στον Παύλο Γερουλάνο) αλλά τι θα ψηφίσω τώρα. Γιατί ούτε λόγος ότι θα συμμετέχω στις διαδικασίες, γιατί οφείλω να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για το ΠΑΣΟΚ.
Δεν άκουσα, για να είμαι ειλικρινής, σοβαρή πρόταση από τους
δυο για το πως ονειρεύονται την οργάνωση του ΠΑΣΟΚ αλλά ποιος μπορεί καλύτερα να κάνει το ΚΊΝΗΜΑ Κυβέρνηση (ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε).
Κι όμως ψηφίζουμε για Πρόεδρο.
Βέβαια θα μου πείτε στα κεντροπροεδρικά σύγχρονα κόμματα όλοι βλέπουν το ίδιο πράγμα. Είναι όμως;
Το ΠΑΣΟΚ πήρε την κατρακύλα και μαζί και η συμμετοχή του κόσμου σε αυτό, όταν ο Κώστας Σημίτης, πρόσφερε στο ΠΑΣΟΚ παράταση κυβερνησιμότητας αλλά με τον ανεκδιήγητο Τσουκάτο αχρήστευσε ολόκληρη τη δομή του, δημιουργώντας τις παράλληλες παρασυναγωγές των «εκσυγχρονιστών» Σημιτικών και αφαιρώντας από όλα τα μέλη των οργανώσεων την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση κάποιες φορές) ότι συμμετέχουν στη διαμόρφωση της πολιτικής του κόμματος.
Και έτσι πήγαν σπίτι τους χιλιάδες σύντροφοι, δημιουργώντας πολίτες του καναπέ, και φορείς της κομματικής εξουσίας έγιναν φατρίες και παραγοντίσκοι, που ένιωθαν ανεξέλεγκτοι και έτσι οδηγηθήκαμε σε σκάνδαλα και υπερφίαλες συμπεριφορές.
Άρα για μένα το μείζον δεν είναι ποιος θα ανεβάσει (στη φάση αυτή) τα εκλογικά ποσοστά αλλά ποιος θα επαναφέρει πολίτες συνειδητοποιημένους στον οργανωτικό ιστό του ΠΑΣΟΚ, ώστε να κινητοποιήσει δυνάμεις που θα φρενάρουν την μονοκρατορία της συντηρητικής παράταξης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ικανότατος οργανωτικά, το απέδειξε συγκροτώντας μηχανισμούς εκλογής για να γίνει πρόεδρος. Του αναγνωρίζω ότι δεν λαϊκισε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές αλλά δεν άνοιξε το πλαίσιο συμμετοχής, κλασσικό αποτέλεσμα ανασφάλειας. Έτσι κατά τη γνώμη μου και θα συνεχίσει και γι’αυτό αν εκλεγεί θα συνεχίσει να είναι αρχηγός ενός μικρομεσαίου κόμματος.
Μια πρακτική που οδηγεί μοιραία σε καθήλωση της ανταπόκρισης στη κοινωνία.
Μια πρακτική που κατά τη γνώμη μου είναι ο κύριος λόγος που κατέρρευσε ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί απλά οι κοινωνικές του αναφορές και οι οργανώσεις του παρέμειναν ίδιες και όταν ήταν στο 3% και όταν ήταν 36%. Πλήρωσε έτσι την «ιδεολογική» καθαρότητα των παραγοντίσκων του.
Τον Δούκα δεν τον γνώριζα μέχρι που εκλέχθηκε Δήμαρχος Αθηναίων.
Δεν έχω πρόβλημα με την ιδιότητά του. Να πω παραδείγματα στην Ευρώπη, άσχετα αν ο αντίπαλός του απρεπώς κατά τη γνώμη μου αναφέρθηκε στον Ερντογάν.
Στη Γαλλία ο Φρανσουά Ολάν και ο Ζακ Σιράκ, στην Ιταλία ο Ματέο Ρέντσι, στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Μπόρις Τζόνσον.
Και ούτε με ενοχλεί η άσχημη κριτική που δέχεται για την πορεία του στον δημαρχιακό θώκο στο ναρκοπέδιο της Αθήνας, λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, έτσουξε το σύστημα (τηλεοπτικό και πολιτικό) η νίκη του όπως έτσουξε την οικογένεια Μητσοτάκη και βέβαια την ΝΔ.
Θα τον ψηφίσω γιατί νομίζω ότι μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά με τον Δήμο αλλά και να είναι Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή αν ήταν ευρωβουλευτής ή εθνικός βουλευτής δεν θα είχε υποχρεώσεις, δεν θα μπορούσε να είναι και πρόεδρος;
Το μόνο που με απασχολεί είναι αν θα κάνει κάποιες επιλογές που θα ήθελα:
1) Να συγκροτήσει την κεντροαριστερή παράταξη (που είναι απαραίτητο συστατικό πολιτικής υγείας) με την ένταξη στο ΠΑΣΟΚ όλου το προοδευτικού κόσμου που είναι η πλειοψηφία της πολιτικής συνείδησης του τόπου, αλλά όχι με την λογική της συνεργασίας κομμάτων, είδαμε που οδήγησε η συμπαράταξη και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι προσχηματικές συγκολλήσεις αλλά συμμετοχική δημοκρατία με υπομονή.
2) Να αξιοποιήσει όλους τους συνυποψήφιούς του, ανεξάρτητα από τις σχέσεις που έχει με τον καθένα. Εδώ ο Μιτεράν έκανε πρωθυπουργό του τον αιώνιο αντίπαλό του Ροκάρ παρόλο που ο Ροκάρ τον στόλισε με την απίστευτη φράση «η βαθιά περιφρόνηση που τρέφω για την απουσία ηθικής σε αυτόν (Μιτεράν) συμβαδίζει με τον απόλυτο θαυμασμό μου για την δύναμή του στην τακτική».
Ας είναι η αυριανή μέρα (Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2024), καλή ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ γιατί φοβάμαι ότι θα είναι η τελευταία.
