*Με ρώτησαν κάποιοι φίλοι μου, (ο καθείς έχει το δικαίωμα να
έχει μια άποψη...), γιατί τόσο συχνά είμαι επικριτικός με το «δίδυμο» των
κυρίων Θανάση Μουσόπουλο και Θωμά Εξάρχου, τη στιγμή που αυτούς έχει να
επιδείξει η πόλη και αυτούς θα πρέπει να (από)δεχτούμε και όλοι μας...
......
*Η απάντησή μου λοιπόν, με την διευκρίνιση ότι είναι καθαρά υποκειμενική και προσωπική:
1. Αυτή κολόνια κρατάει χρόνια.
2. Θεωρώ τον Θανάση Μουσόπουλο ευγενικό άνθρωπο, λίαν
επιεικώς όμως ατάλαντο. Μερικά
πράγματα όσο κι αν το προσπαθείς, πρέπει να «το ‘χεις» κιόλας...Λογοτέχνης και
ειδικά συγγραφέας ή ποιητής δεν γίνεσαι, ούτε κατασκευάζεσαι από τους σπόνσορες
και τους χορηγούς. Γεννιέσαι...
-Κι αν δεν «εμπνέεις» μάλιστα, άστο καλύτερα.... Μείνει και
κάνε αυτό που ξέρεις άριστα τόσα χρόνια. Επαγγελματίας φιλόλογος καθηγητής
φροντιστηρίων.
-Πολλοί μαθητές ενδεχομένως και να τον ευγνωμονούν, γιατί
περνούσαν τα μαθήματά τους, ειδικά όταν έμεναν μετεξεταστέοι...
3. Τον Θωμά Εξάρχου τον «έζησα» στο λίγο χρονικό διάστημα που
περάσαμε κι εμείς (πιτσιρικάδες τότε μόλις περνώντας τα 18) από την ΦΕΞ των
«παλιών» καιρών επί Στέφανου Ιωαννίδη ως μέλος του Δ.Σ. και παρατηρητή μας στο
νεοσύστατο θεατρικό τμήμα που ίδρυσα με προτροπή του Στέφανου όταν με είδε στο
Τίμημα της Λευτεριάς του Θεοτοκά στο ρόλο του Μάνθου Οικονόμου, με αγκάλιασε,
με φίλησε κι αυτό ήταν...
-«Ιστοριοδίφης» τώρα ο Θωμάς (τότε άριστος επίσης στα ΙΧ
φροντιστήρια αν θυμάμαι καλά) που βλέπει ωστόσο την «ιστορία» μόνο από την δική του πλευρά
αλλά και ο άνθρωπος που επί Χούντας, ήρθε κάποια στιγμή στις πρόβες μας (αρχές
Δεκέμβρη του 1973) και μας απαγόρευσε εν
ψυχρώ να συνεχίσουμε στο Τζών Γαβριήλ Μπόρκμαν του Ιψεν, γιατί οι
Συνταγματάρχες στο «τέλος» τους, (Ιωαννίδης), είχαν απαγορεύσει τις
συγκεντρώσεις πάνω από... πέντε άτομα!
-Κι εμείς στις πρόβες, ήμασταν δεν ήμασταν κάθε φορά 5 νέα
παιδιά! Εγώ, ο Παύλος Αναστασιάδης, η Ελευθερία... Αστεία πράγματα δηλαδή...!
4. Φυσικά και αποτελεί «δυστύχημα» ότι από τότε, μέχρι
σήμερα η Ξάνθη δυστυχώς δεν έχει να επιδείξει κάτι καλύτερο... Όχι γιατί δεν
υπάρχουν φωτεινά μυαλά ή ταξιδευτές που μπορούν να μαγέψουν τα όνειρά μας... Αλλά
γιατί και στον τομέα αυτό, το «σύστημα» ή σε κάνει ίδιο μ’ αυτούς τους υποτιθέμενους κουλτουριάρηδες, ή επιλέγεις την
ελευθερία και ανεξαρτησία σου... και τουλάχιστον έτσι δεν «πνίγεσαι» κι εσύ στο ίδια «γεύση»!
5. Φύγαμε από την ΦΕΞ, ιδρύσαμε τη Θρακική Σκηνή, ανέβασα
τον Σεπτέμβριο του 1975 τα «Λίγα Ματωμένα Τριαντάφυλλα (το πρώτο θεατρικό μου
έργο), ευτυχώντας να μου γράψει την μουσική ο Τριαντάφυλλος Σφυρής και να κάνω
τον Μάριο Κουτσουρίδη να κλάψει στο δημοτικό αμφιθέατρο και αυτό ήταν. Πήραμε
τη δική μας πορεία...
......
*Αυτά τα ολίγα και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο... Σημασία
άλλωστε δεν έχεις το να γράφεις βιβλία, ακόμη κι αν στα «τυπώνουν» οι Δήμοι ή η
Περιφέρεια, αλλά να τα διαβάζουν και να (σε) τα θυμούνται γιατί ερωτεύτηκαν
πρωτίστως το γράψιμό σου...!
-Και με πιο απλά λόγια...
-Ο συγγραφέας να εμπνέει τους αναγνώστες του!
......
*Άλλωστε κι ας μη ξεχνάμε, κάποτε μέχρι και ο πάλαι ποτέ
ισχυρός πολιτικός ανήρ του τόπου κ. Παναγιώτης Σγουρίδης, την δόξα των
συγγραφέων εζήλεψε με χορηγό τον αείμνηστο Μπάμπα Γιάννη (Χαλιορή) των
Πλαστικών Θράκης κι έγραψε αν δεν κάνω λάθος, όχι ένα... αλλά δύο βιβλία!
-Απ’ αυτή την άποψη λοιπόν το βιβλίο του Γιώργου Παραστατίδη
που περιείχε και την εξομολόγηση ψυχής του Αθάνατου Λάζαρου Μιχαηλίδη (του
παππού μου...), μ’ έκανε να κλάψω και ας μην είχε την «ίδια» τύχη στο ευρύτερο
κοινό των Μουσόπουλων και των Εξάρχου...