Μου είχε «σύρει» τα μύρια όσα, υπερασπίζοντας τον Αείμνηστο ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ
Ο αιρετικός καλλιτέχνης που έγραψε χιλιοτραγουδισμένους στίχους, όπως «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε» και «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», βρέθηκε νεκρός στα 66 του τη Δευτέρα το πρωί στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη
Προσωπικότητα αιρετική. Αντιφατική. Πήγαινε «κόντρα στο ρεύμα», αγνοώντας τις συνέπειες. Τα έβαζε με όλους και με όλα, με το κατεστημένο και ό,τι εκείνος θεωρούσε «κατεστημένο» στο μουσικό στερέωμα ή στο κοινωνικό σύστημα, ίσως γι' αυτό είχε κατηγορηθεί και ως εγκέφαλος της 17Ν.
Ο αιρετικός καλλιτέχνης που έγραψε χιλιοτραγουδισμένους στίχους, όπως «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε» και «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», βρέθηκε νεκρός στα 66 του τη Δευτέρα το πρωί στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη
Προσωπικότητα αιρετική. Αντιφατική. Πήγαινε «κόντρα στο ρεύμα», αγνοώντας τις συνέπειες. Τα έβαζε με όλους και με όλα, με το κατεστημένο και ό,τι εκείνος θεωρούσε «κατεστημένο» στο μουσικό στερέωμα ή στο κοινωνικό σύστημα, ίσως γι' αυτό είχε κατηγορηθεί και ως εγκέφαλος της 17Ν.ΠΡΙΝ καμιά 18ετία «συγκρουστήκαμε» χωρίς καν να με... γνωρίζει!
Αιτία ο Αείμνηστος Άκης Πάνου... Έγραψε ένα άρθρο λίβελο εναντίον μου από την «Γάτα», την εβδομαδιαία τότε εφημερίδα του Αείμνηστου Νίκου Κακαουνάκη...Κάθισα, πήρα το στυλό και έστειλα την δική μου απάντηση με «ριπές» τόσο κατά του ιδίου, όσο και κατά του Άκη Πάνου...
Ο Νίκος Κακαουνάκης με ήξερε από ένα απλό τηλεγράφημα. Όταν μπήκε φυλακή στα Γιάννενα επειδή «έβρισε» το Μητσοτακέϊκο, ήμουν ένας από τους ελάχιστους εκδότες που του έστειλαν ένα τηλεγράφημα συμπαράστασης από τον ΟΤΕ Ξάνθης όπου τότε δούλευα...
Ο Νίκος ποτέ δεν το ξέχασε και φιλοξένησε την επιστολή μου στον ίδιο χώρο με εκείνη την Ρασούλη! Μου έδωσε το δικαίωμα να καταλάβουν ότι αυτοί μπορεί να είχαν το όνομα, εγώ όμως είχα τη ΨΥΧΗ... αλλά και το χάρισμα να γράφω Μέσα από αυτήν!
Πριν λίγα χρόνια, ξανασυνάντησα τον Μανώλη Ρασούλη στο ΟΝΕΙΡΟ cafe bar όταν τον έφερε ο Κώστας Αντωνιάδης. Πήγα και του συστήθηκα...
Ο τάδε, που μέσα από την εβδομαδιαία του Κακουανάκη μου έσερνες γενεές δεκατέσσερις! Οι «μάγκες» δεν υπάρχουν πιά...ε...εγώ σου δηλώνω «μάγκας»! Υπάρχουνε και θα υπάρχουμε...
ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ
Ταλαντούχος και ιδιόρρυθμος, οπαδός του Οσσο και της θεωρίας του, πολιτικοποιημένος (από μικρός ανήκε στην Αριστερά), αγωνιστής, με απόψεις που (πολλές φορές) ξένιζαν, με προσωπικό σύστημα αξιών, λάτρης της Ανατολής, απρόβλεπτος, ορμητικός, παθιασμένος, εκκεντρικός ο Μανώλης Ρασούλης υπήρξε μια «διαφορετική» φωνή στη μουσική σκηνή της χώρας, με μεγάλη συμμετοχή, ωστόσο, στο «γίγνεσθαι» του σύγχρονου εμπορικού τραγουδιού. «Χάθηκε» ξαφνικά, μέσα στη «ρωγμή του χρόνου», σε ηλικία 66 ετών. Βρέθηκε νεκρός την Κυριακή το πρωί στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια, σκεπασμένος στο κρεβάτι του. Τα αίτια του θανάτου του θεωρούνται παθολογικά, μια και η αστυνομία που άνοιξε το σπίτι (ύστερα από ανησυχία φίλων του, οι οποίοι τον έψαχναν 3-4 μέρες) δεν βρήκε ίχνη παραβίασης ή ίχνη εγκληματικής ενέργειας .Χθες, Τρίτη στις 4.30 το απόγευμα, κηδεύθηκε από το Α΄νεκροταφείο της Αθήνας.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ: ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΣΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ
Στιχουργός (με ισχυρές δόσεις ανατρεπτικής θυμοσοφίας), τραγουδιστής (μη επαγγελματίας, παρά τις σχετικές προσπάθειες του Μάνου Λοΐζου), ενίοτε και τραγουδοποιός, ο Μανώλης Ρασούλης στη μουσική επανάσταση που έφερε «Η εκδίκηση της γυφτιάς» υπήρξε βασικός συμμέτοχος, ενώ οι στίχοι του που χιλιοτραγουδήθηκαν, λειτούργησαν άλλοτε σαν πρόταση, πότε σαν παρηγοριά κι άλλοτε σαν κραυγή. Ήταν εκείνος που διαπίστωσε ότι «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» και το ‘κανε τραγούδι-ύμνο λαϊκό που σιγά - σιγά εξαπλώθηκε. Αυτός ο «μάγκας» δεν υπάρχει πια.Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1945, στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου μεγάλωσε και τελείωσε το σχολείο. Το 1963, στην Αθήνα, σπουδάζοντας σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, δούλευε παράλληλα και στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή». Συλλαμβάνεται από τη δικτατορία, φεύγει για το Λονδίνο όπου μένει έξι χρόνια. Συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα αλλά και στο τροτσκιστικό κίνημα, γράφει τα πρώτα του βιβλία και γίνεται συνεκδότης της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Αλλαγή» την οποία πουλάει στους δρόμους. Τον Μάη του `68 παίρνει μέρος στη μεγάλη εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι και τραυματίζεται. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εντάχθηκε στη λεγόμενη τραγουδοποιία. Εγραψε το πρώτο του τραγούδι το 1972 («Μες στη μικρή αγκάλη σου») που το μελοποίησε ο Μάριος Στεφανόπουλος. Εμφανίστηκε στη δισκογραφία αρχικά ως τραγουδιστής («Τα Νέγρικα» 1975, «Ο Νέος Ερωτόκριτος» 1975 και «Αχαρνής» 1977).
Το 1978 με τον Ν. Ξυδάκη (και βασικό ερμηνευτή τον Ν. Παπάζογλου) παρουσίασαν τον δίσκο «Η εκδίκηση της γυφτιάς», που σημείωσε σταθμό στα χρονικά του νεο-λαϊκού τραγουδιού. Ακολούθησαν το 1979 «Τα Δήθεν» (με τους ίδιους συντελεστές) και «Τα τραγούδια της Χαρούλας» του Μ. Λοΐζου, με τη Χ. Αλεξίου. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Χρ. Νικολόπουλο και μέσα στην 3ετία 1981-84 παρήγαγαν δεκάδες τραγούδια (στους δημοφιλείς δίσκους: «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε», «Παίξε Χρήστο επειγόντως», «Η ζωή μου κύκλους κάνει», «Οι νταλίκες», «Ολοι δικοί μας είμαστε»). Ακολούθησε ο δίσκος «Να `μαστε πάλι εδώ Αντρέα» (1985, σε μουσική Α. Μικρούτσικου). Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Π. Βαγιόπουλο («Εσύ κι αν γίνεις υπουργός» 1985, «Πότε Βούδας πότε Κούδας» 1986, «Με ρυθμό καλαματιανό θα σε δούμε αναστημένη» 1986, «Βαλκανιζατέρ» 1995, «Σελοτέιπ» 1997). Τα τραγούδια έγιναν γνωστά κι αγαπητά στο Ισραήλ, την Τουρκία, τη Σερβία αλλά και στην Ιαπωνία.
Η επαφή του με τη διδασκαλία του Οσσο υπήρξε καθοριστική για τη ζωή και την κοσμοθεωρία του. Είχε μία κόρη, τη μουσικό και τραγουδίστρια Ναταλί Ρασούλη.
-Καλό σου Μανώλη Ρασούλη... Ήμουν από τους «τυχερούς» που έστω για λίγα λεπτά σε γνώρισα...
Πάνος Π.