της Βουλής Παναγιώτης Σγουρίδης.
Η επιστροφή της πολιτικής στην κοινωνία θα είναι το αντίδοτο στην απληστία και στους λανθασμένους ή εσκεμμένους υπολογισμούς. Ας αρνηθούμε λοιπόν την κοινωνία των μοναχικών ανθρώπων των “All the lonely people” για να θυμηθούμε το δυνατό στίχο από το υπέροχο μουσικό κομμάτι «Eleanor Rigby» των θρυλικών Beatles. Ανατρέχοντας μέσω του internet στη λίστα του FORBES που καταγράφει διαχρονικά τις περιουσίες των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου παρατήρησα πως οι 400 πλουσιότεροι το 1982 είχαν αθροιστικά σε περιουσία 92 δις δολάρια. Περίπου οι ίδιοι 400 πλουσιότεροι με διακυμάνσεις στην κατάταξη το 2007 προ της οικονομικής κρίσης έφθασαν την περιουσία τους σε αξία στο 1,25 τρις δολάρια.
Σύμφωνα με διεθνή έρευνα η απώλεια πλούτου που προκάλεσε η κρίση στα άτομα υψηλών εισοδημάτων ανήλθε στο υποτετραπλάσιο της περιουσίας τους δεδομένου ότι πολύ μεγάλο μέρος αυτής ήταν αυτοτροφοδοτούμενο λόγω των επενδύσεων του στις χρηματιστηριακές αγορές οι οποίες φυσικά το 2008-9 κατέρρευσαν.
Προχώρησα σε ένα προσεγγιστικό υπολογισμό μετατρέποντας τα δολάρια σε ευρώ μια και είναι περισσότερο σταθερό νόμισμα για συγκρίσεις σήμερα. Τα 92 δις δολάρια θα ήταν περίπου 115 δις ευρώ θεωρώντας υποθετικά αλλά όχι εξωπραγματικά λόγω της ισχύος της τότε Αμερικανικής οικονομίας την ισοτιμία δολαρίου/ευρώ σε 1,25 .
Τα 1250 δις δολάρια στο τέλος του 2007 με ισοτιμία δολαρίου/ευρώ λίαν επιεικώς στο 0,77 θα ήταν περίπου 960 δις ευρώ τα οποία μέσα στην περίοδο 2008-9 λόγω κρίσης έφθασαν στο ένα τέταρτο δηλαδή έγιναν 240 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι 400 πλουσιότεροι αύξησαν την καθαρή αξία της περιουσίας τους μέσα σε 26 χρόνια κατά 125 δις ευρώ.
Αναρωτήθηκα αξίζει τόση απληστία για καθαρό κέρδος μόνο 4,2% ετησίως; Νομίμως να επένδυαν στην έρευνα, την τεχνολογία, την παραγωγή ώστε να μην πεινάν δισεκατομμύρια και πεθαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη το καθαρό τους κέρδος θα ήταν περίπου 10% ετησίως.
Κι όμως η απληστία αυτή δημιούργησε κρίσεις ακόμη και την τελευταία οικονομική στη δίνη της οποίας βρισκόμαστε. Δημιούργησε πολέμους για να πωλούνται οπλικά συστήματα, καταστροφές στο περιβάλλον για εύκολα κέρδη αλλά κυρίως επέφερε απαξίωση αρχών μέση αλλαγής προτύπων διαβίωσης και άμβλυνση της ηθικής.
Σίγουρα για όσα προανέφερα δεν ευθύνεται μόνο η οικονομική εξουσία αλλά και η συνεργαζόμενη με αυτή πολιτική εξουσία που την υπηρετούν επίορκοι πολιτικοί που δυστυχώς τους επιβάλουν στο λαό αυτοί που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Φαύλος κύκλος.
Αυτή η πραγματικότητα με οδηγεί σε ένα πολύ χρήσιμο συμπέρασμα. Η ανάπτυξη παγκόσμια ή τοπική πρέπει να βασίζεται σε αρχές και αξίες διαχρονικές και μη διαπραγματεύσιμες.
Μέσω αρχών όπως εντιμότητα, διαφάνεια, ηθική, αξιοκρατία, αλληλοσεβασμός, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση πρέπει να υπηρετηθούν και να προστατευθούν αξίες όπως το περιβάλλον και ο πολιτισμός. Προτάσσω αυτές γιατί :
Ο σεβασμός στο περιβάλλον εκπορεύεται από την απλή διαπίστωση ότι η καταστροφή του είναι μη αναστρέψιμη. Αλλά και όταν είναι αναστρέψιμη για να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση χρειάζεται να δαπανηθούν πολλαπλάσια ποσά από αυτά που κέρδισαν κάποιοι από την καταστροφή του.
Παράδειγμα πρώτο. Η καταστροφή του πνεύμονα του πλανήτη από την ασύδοτη ξύλευση του Αμαζονίου δεν είναι αναστρέψιμη, ποτέ δεν θα φυτεύονταν τόσα δένδρα όσα κόβονται. Κι όμως οι ηγέτες των G το αντιπαρέρχονται.
Παράδειγμα δεύτερο. Η οικοπεδοποίηση της Αθήνας με την υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού εκεί μαζί με την αποψίλωση της Ελληνικής υπαίθρου δημιούργησαν την ανάγκη τεράστιων έργων υποδομής στο Λεκανοπέδιο πολλαπλάσιας αξίας του κέρδους από την οικοπεδοποίηση το οποίο φυσικά καρπώθηκαν ορισμένοι αντιθέτως για τα έργα πληρώνουμε όλοι. Κι όμως κάποιοι έλληνες πολιτικοί που ευθύνονταν γι’ αυτό επιβραβεύθηκαν και επιβραβεύονται.
Ο σεβασμός στο πολιτισμό και την κουλτούρα του άλλου, εκπορεύεται από την απλή διαπίστωση ότι το αντίθετο δημιουργεί εντάσεις και εστίες τριβών. Υπάρχει μια αλαζονεία του Δυτικού κόσμου για επιβολή του δικού του πολιτισμικού προτύπου στην Ανατολή. Αυτό θα το χαρακτήριζα και ως «επίπλαστη νέα σταυροφορία» γιατί κρύβει την προώθηση οικονομικών συμφερόντων. Είναι υποκριτικό να υποδεικνύουμε στους άλλους λαούς πώς να διαμορφώνουν τους πολιτισμούς τους επικαλούμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία Δυτικού τύπου. Κι όμως η πολιτική Μπους και Τσέϊνι σ’ αυτή την συνταγή στηρίχθηκε. Και οι δύο «πήγαν σπίτι τους» όμως οι πληγές στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και αλλού θα πυοραγούν για πολλά χρόνια.
Εμβαθύνοντας λίγο περισσότερο αντιλαμβάνεστε ότι αυτά βασίζονται στο φαύλο κύκλο της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που με τον τρόπο τους αποστρέφουν τον λαό από την ζωντανή συμμετοχή. Συμφέρει όλο και λιγότεροι να ψηφίζουν γιατί έτσι ελέγχουν καλύτερα το σύστημα. Η συμμετοχή μέσα από το διαδίκτυο δεν υποκαθιστά την κοινωνία ούτε στην προηγμένη μορφή του chat. Το διαδίκτυο είναι εργαλείο για να βρίσκεις π.χ. τη λίστα FORBES δεν είναι η κοινωνία.
Η επιστροφή της πολιτικής στην κοινωνία θα είναι το αντίδοτο στην απληστία και στους λανθασμένους ή εσκεμμένους υπολογισμούς. Ας αρνηθούμε λοιπόν την κοινωνία των μοναχικών ανθρώπων των “All the lonely people” για να θυμηθούμε το δυνατό στίχο από το υπέροχο μουσικό κομμάτι «Eleanor Rigby» των θρυλικών Beatles.
1 Δεκεμβρίου 2009
Παναγιώτης Σγουρίδης