΄΄ Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος
εχούσης, ηδυσμένω λόγω χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρόντων και ου
δι απαγγελίας, δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων κάθαρσιν
παθημάτων ΄΄. Αριστοτέλους, Ποιητική.
Με τα πιο πάνω λόγια ο
Αριστοτέλης έδωσε τον ορισμό της Τραγωδίας στην Ποιητική του.
Και τελείαν εννοεί όταν υπάρχει
αρχή, μέση και τέλος, όπως το Έπος.
Όσο για το μέγεθος, η πράξις
πρέπει να έχει τόσο μήκος ώστε και αντιληπτή να γίνεται και να την θυμάται
κανείς με ευκολία.
Η μίμησις δε αυτής της πράξεως
πρέπει να γίνεται ηδυσμένω λόγω, δηλαδή να έχει μέτρο, αρμονία και μέλος και τα
διάφορα είδη αυτού του λόγου εν τοις μορίοις - μέρη - της Τραγωδίας πρέπει να
είναι χωρίς - χωρισμένα - γιατί τα μεν διαλογικά μέρη ολοκληρώνονται μόνο με
μέτρο, τα δε χορικά και με μέλος - τραγούδι - απαραίτητα.
Ακόμα η μίμησις δε γίνεται με
απαγγελία, όπως το Έπος, αλλά με πρόσωπα που συγχρόνως μιλάνε και δρουν μπροστά
στους θεατές για να προξενήσουν τον έλεον και τον φόβον του θεατή.
Έλεος μεν, δηλαδή οίκτος για
εκείνον που άδικα πάσχει, Φόβος δε για τον όμοιο, όπως λέει και ο Αριστοτέλης.
Ο θεατής ταυτίζεται μέχρι ενος
σημείου με τον ήρωα, φοβάται για εκείνον μην πάθει τίποτα, ή πάλι τον ελεεί -
νοιώθει οίκτο - όταν κάτι έχει πάθει άδικα κι εύχεται ο ίδιος να μην πάθει κάτι
τέτοιο.
Έτσι στο θεατή γεννιέται η
Τραγική Συγκίνηση που δεν πρέπει να συγχέεται με την Τραγική Ειρωνεία που είναι
η εκ των προτέρων γνώση του θεατή γι αυτά που θα συμβούν.
Η Τραγωδία μεταχειρίζεται τον
Φόβον και τον Έλεον σαν μέσο για να πετύχει το σκοπό της που κατα τον
Αριστοτέλη είναι η Κάθαρση κι η ίαση της ψυχής του θεατή που έχει ταραχτεί απ
τα παθήματα του ήρωα - την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν - η στόχευση.
Το πετυχαίνει δε αν η έκβαση της
πράξεως είναι σύμφωνη με το ηθικό αίσθημα του ανθρώπου που δεν είναι τίποτε
άλλο παρά η δικαιοσύνη.
Με τον ΕΥΡΙΠΙΔΗ, το ΣΟΦΟΚΛΗ και
τον ΑΙΣΧΥΛΟ, Τραγωδούς, παγκόσμιους διαμορφωτές των ανθρωπίνων συνειδήσεων,
Αθηναίους στο σύνολό τους είπαμε να κάνουμε μια επιμνημόσυνη δέηση στην ΑΘΗΝΑ
όπως διαμορφώθηκε μετά την 23η Ιουλίου του 2018, αποτείοντας φόρο τιμής στα
θύματα, τους αγνούμενους, τους τραυματίες, τους συγγενείς τους, τον ανείπωτο
πόνο που βιώνουν.
Οι καταστροφές απο την πύρινη
λαίλαπα σε οικισμούς, αγαθά, υπηρεσίες, το απροσδιόριστο οικολογικό έγκλημα με
τον αφανισμό δασών, κάθε μορφής πράσινου, μετέτρεψαν βαθμηδόν μεταπολεμικά με
αποκορύφωμα την πρόσφατη καταστροφή, την πάλαι ποτέ κατάφυτη ΑΤΤΙΚΗ ΓΗ σε
κρανίου τόπο.
Οι κορυφαίοι των κορυφαίων όλων
των εποχών, έβλεπαν τα περίχωρα του ΚΛΕΙΝΟΥ ΑΣΤΕΩΣ 75 με 80 γενιές μετά την
εποχή τους, αδυνατόντας να πιστέψουν στα μάτια τους.
ΜΑΤΙ, ΝΕΟΣ ΒΟΥΤΖΑΣ, ΚΙΝΕΤΑ,
ΡΑΦΗΝΑ, ΠΙΚΕΡΜΙ, ΠΕΝΤΕΛΗ, ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ...
Τραγωδία. Χωρίς αρχή και τέλος.
Κάτωχρη η Χολλυγουντιανή
βιομηχανία ταινιών της πιο τολμηρής φαντασίωσης.
ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΤΡΑΓΩΔΙΑ.
Μονολεκτικά απέδιδαν ολα τα μέσα
ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης τον ανθρώπινο ωκεανό του πόνου, της
οδύνης, των στεναγμών.
Ποιός έχει δάκρυα να μου δώσει,
για να τα κάνω ποταμό,
κι όταν το κύμα του φουντώσει, να
ρίξω μέσα τον καϋμό...
ερμήνευσε κάποτε, ο Μανώλης
Μητσιάς το Δήμο Μούτση.
Στο ίδιο έργο θεατές εσυ κι εγω
τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης
εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα
στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι
φαντασίας...
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με το
Γιώργο Νταλάρα μετέπειτα χρονολογικά, ερμήνευσαν τον Αντώνη Ανδρικάκη.
Πόνος. Θλίψη. Σπαραγμός. Οδυρμοί.
Αναφιλητά.
Επίκληση Αρχαίων Ελλήνων
Τραγωδών, Αθηναίων.
Αιτούμεθα: ΚΑΘΑΡΣΗ.
Στέλιος Αρσενίου