Η κηδεία της έγινε χθες το μεσημέρι στο Δαφνώνα κι ήμασταν λίγοι, αλλά οι ΑΛΗΘΙΝΟΙ φίλοι…*Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι «πεθαίνουν» όταν τους ξεχνάς, όταν τους αφήνεις στη μοναξιά της λησμονιάς. Και την Πόπη δεν θα την ξεχάσω ποτέ…
Γνώρισα την Πόπη Φερεσιάδου (του ΑΜΑΝ όπως την ήξεραν πολλοί αναγνώστες μου), από το 1990…
Στην αρχή σαν την ξανθιά αγαπημένη του Γιώργου Γουναρίδη κι ύστερα σαν αδελφή του Ηρακλή και καλή μου φίλη και αδελφή που σε δύσκολες προσωπικές στιγμές, ήξερε να στηρίζει τους φίλους…Το καλοκαίρι του 1994 και αργότερα, κάναμε πολύ παρέα με την Πόπη.
Οι τότε «χωρισμοί» μας, «έδεσαν» περισσότερο τη φιλία μας, αναγκαστικά ο ένας στήριζε τον άλλο, γιατί και οι δύο δεν αντέχαμε το ψέμα και την υποκρισία…Σε πολλά προσωπικά προβλήματα της Πόπης έγινα αναγκαστικά ο «εξομολόγος» της (οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται…), την γνώρισα κι από την καλή κι από την ανάποδη, με εμπιστεύονταν κι αυτό με τιμούσε απεριόριστα…
Αυτό που νοιώθω την ανάγκη να «βγάλω» από μέσα μου.
Η Πόπη Φερεσιάδου ήταν πράγματι ένας ξεχωριστός άνθρωπος…-Με τα πάθη της, με τις ανατροπές της, με τις… «τρέλες» της, ακόμη και με τα λάθη της, η Πόπη είχε το χάρισμα μιας γυναίκας που ακόμη κι αν ξέρει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, θα το ρίσκαρε για να μη μετανιώσει που δεν το έκανε ή που δεν το δοκίμασε… Πάνω από όλα, ήταν… ΨΥΧάρα!
Γνώριζα από τον Σεπτέμβρη που διακριτικά «εξαφανίστηκε» και δεν εμφανίστηκε ούτε στη πρεμιέρα του Kyttaro ελληνάδικου (πρώην ΑΜΑΝ) ότι κάτι είχε η Πόπη… κι επέλεξε (όχι τυχαία), την «κραυγή» της σιωπής και της αξιοπρέπειας, προκειμένου το πρόβλημά της να μείνει «επτασφράγιστο» μυστικό και να την «βλέπουν» μόνο οι πολύ κοντινοί της άνθρωποι, την ώρα που έδινε τη μάχη με την ανίατη…Ακόμη και σ’ αυτό ξεχώρισε.
Επέλεξε να φύγει ΟΡΘΙΑ και να τη θυμούνται όλοι σαν την Πόπη που χόρευε το καλύτερο ζεμπέκικο, που όσο ερωτεύονταν παράφορα άλλο τόσο ήξερε και να αγαπάει ή να συγχωράει παράφορα…Και τα κατάφερε!
-Μας έκανε χθες όλους να ΚΛΑΨΟΥΜΕ «φεύγοντας» αθόρυβα, σιωπηλά, πικρά… Μόλις στα 47 της χρόνια!
Το τελευταίο Αντίο μας το είπε αυτή χθες στις 3 το μεσημέρι στο Νεκροταφείο του Δαφνώνα. Εμείς απλά κλαίγαμε… πονούσαμε… νοιώσαμε για μια ακόμη φορά την πλευρά της ασημαντότητας και συγχρόνως την ανάγκη της ταπεινότητας.Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι «πεθαίνουν» όταν τους ξεχνάς, όταν τους αφήνεις στη μοναξιά της λησμονιάς….
-Γι’ αυτό και σήμερα Πόπη μου, ούτε αντίο σου λέω, ούτε καλό ταξίδι! Απλά θέλω να δώσεις χαιρετίσματα στην Αθάνατη τη Μάνα μου και να της πεις μόνο τα καλά για μένα… Κι ότι είμαι καλά! Τρελός, ονειροπόλος, ποιητής, Λούκη των μαγικών ταξιδιών… αλλά είμαι καλά.
Και όπως εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε και θα σ’ αγαπάμε πάντα, απαιτούμε το ίδιο κι από σένα. Να μας «κοιτάς» από ψηλά και να μας προσέχεις…
Πάνος Παπ.