*Είδα με χαρά νέους, κυρίως, ανθρώπους να αγωνίζονται γι’αυτόν με υγιή φανατισμό, παιδιά που όσα ξέρω τα εκτιμώ και ελπίζω πραγματικά να βλέπουν κάτι που δεν είδα εγώ.
Με παρέμβαση του μετά τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ και την θριαμβευτική επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στη θέση του Προέδρου, το ιστορικό στέλεχος Θανάσης Ξυνίδης έκανε την παρακάτω ανάρτηση στο fb:
Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ τελείωσαν, όμορφα, δημοκρατικά, ψύχραιμα.
Δεν σημαίνει ότι δεν άφησαν πληγές. Κάθε μάχη αφήνει πληγές. Αλλά είναι θεραπεύσιμες. Γιατί υπερίσχυσε το DNA του ΠΑΣΟΚ, όπως το δημιούργησε η ιδεολογία του, που έβαζε πάντα μπροστά το εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση με δημοκρατικές διαδικασίες.
Έτσι ο Ανδρέας Παπανδρέου μπόρεσε να πάρει τις λαϊκές μάζες που έψαχναν απεγνωσμένα την μεταπολίτευση να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον φασισμό και τη συντηρητική απολυταρχική παράταξη.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν τότε η μυθική, έως θεοποιημένη, προσωπικότητα που αναπολούν όλοι. Για πολλούς ήταν αμφιλεγόμενη, για κάποιους έως επικίνδυνη, για κάποιους ελπιδοφόρα.
Αποποιήθηκε την κληρονομιά της Ένωσης Κέντρου του πατέρα του και μάζεψε σταδιακά μέσα στο Κίνημα τροτσκιστές, κεντρώους, προοδευτικούς δεξιούς, μέλη της δημοκρατικής άμυνας, θεωρητικούς της αταξικής κοινωνίας, σοσιαλδημοκράτες, οργανωμένους στο ΠΑΚ και κυνηγημένους αριστερούς που κουβαλούσαν τον σταυρό του ηττημένου στον εμφύλιο πόλεμο.
Νομίζετε ότι ήταν η προσωπικότητά του που τους ένωσε, που δεν διέσπασαν το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στις ιστορικές διαγραφές;
Όχι, αυτό που ομογενοποίησε την βάση του κινήματος ήταν η ενιαία ιδεολογία που δημιούργησε, ήταν το κοινό όραμα που έκτισε, ήταν η αίσθηση της συμμετοχής που επέβαλε.
Μίλησε για εθνική ανεξαρτησία σε μία χώρα που, μετά τη χούντα και το κυπριακό, ένιωθε απόλυτα ανελεύθερη και υποταγμένη στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ και επικίνδυνα εκτεθειμένη στην τουρκική απειλή. Πάντρεψε τον πατριωτισμό με τον σοσιαλισμό με μια μαγική συνταγή που δεν αναιρούσε ο ένας τον άλλο, όπως γινόταν μέχρι τότε, και τον επέβαλε ιστορικά από το βυθίσατε το Χόρα μέχρι τον απίστευτο τσαμπουκά του με συμμαχίες του τρίτου κόσμου. Επέβαλε τον σεβασμό της Ελλάδος, σε όλες τις διεθνείς οργανώσεις και συμμαχίες με μια πρακτική που ισορροπούσε ανάμεσα στην ΕΟΚ των μονοπωλίων και τα ΜΟΠ (μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα).
Μίλησε για λαϊκή κυριαρχία επιβάλλοντας θεσμούς λαϊκής συμμετοχής σε αυτοδιοίκηση, εκπαίδευση, βάζοντας τεράστιες μάζες Ελλήνων πολιτών σε κάθε μορφής άσκησης εξουσίας, έξω και μακριά από την κομματική νομενκλατούρα του υπαρκτού υποτίθεται τότε σοσιαλισμού που αποφάσιζε δήθεν για τον λαό, μακριά από τον λαό. Και αποκατέστησε τις ιστορικές αδικίες απαγορεύοντας κάθε αποκλεισμό.
Μίλησε για κοινωνική απελευθέρωση, υιοθετώντας αρχές και ρυθμίσεις πρωτόγνωρες για την ελληνική κοινωνία, αφήνοντας πεδίο έκφρασης σε κάθε κοινωνική ομάδα, εφαρμόζοντας πολιτικές κόντρα σε παλαιολιθικές απόψεις, όπως τον πολιτικό γάμο, την αποποινικοποίηση της μοιχείας.
Και όλα αυτά με δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες, με οργανώσεις συμμετοχικές, με συνέδρια και ψηφοφορίες, σε κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά θέματα.
Γιατί τα λέω αυτά.
Γιατί κάθε φορά ψάχνουμε, τα τελευταία χρόνια, σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, μυθικά πρόσωπα που ως δια μαγείας θα τραβήξουν κόσμο να συμμετέχει, θα ομογενοποιήσουν ομάδες και απόψεις.
Όμως τέτοιοι δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν, ούτε ο Αντρέας Παπανδρέου, που όλοι πιστέψαμε και ακολουθήσαμε, θα μπορούσε να το κάνει αν δεν ξεκαθάριζε την πολιτική που ευαγγελιζόταν.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης νίκησε ξεκάθαρα. Επικράτησε και παλιών ιστορικών μελών του ΠΑΣΟΚ και των φερέλπιδων για κάποιους νέων προτάσεων.
Είδα με χαρά νέους, κυρίως, ανθρώπους να αγωνίζονται γι’αυτόν με υγιή φανατισμό, παιδιά που όσα ξέρω τα εκτιμώ και ελπίζω πραγματικά να βλέπουν κάτι που δεν είδα εγώ.
Εκείνο που εγώ λέω είναι ότι πλέον δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα, είναι υπόλογος μόνο στον εαυτό του, στον νέο κόσμο που τον πίστεψε και την ιστορία του.
Δεν πρέπει να έχει κανένα άγχος.
Τεχνητές συγκολλήσεις προσώπων και ομάδων δεν θα του δώσουν προοπτική.
Σήμερα η ελληνική κοινωνία χρειάζεται και πάλι δυστυχώς και εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία και παραπέρα κοινωνική απελευθέρωση.
Όχι με πισωγύρισμα αλλά με προσαρμογή τους στις σημερινές συνθήκες.
Ας ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές του, ας προδιαγράψει τις προτάσεις του, ας ξεκαθαρίσει τις γκρίζες ιστορικές ζώνες του ΠΑΣΟΚ και ας καταθέσει την σύγχρονη ιδεολογία του κινήματος, πρώτα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και μετά στην ελληνική κοινωνία. Και ας δείξει τους δρόμους και τις δημοκρατικές διαδικασίες για την υλοποίηση του στόχου αυτού.
Δεν υπάρχει σύγκρουση παλιού και νέου ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ακόμη και στις πιο μίζερες ψηφοφορικά περιόδους του, ότι δεν λαϊκίζει και δεν θυσιάζει την σοβαρότητά του για καμία κομματική σκοπιμότητα. Και αυτά πιστώνονται κατά τη γνώμη μου και στον Γιώργο Παπανδρέου και στην Φώφη Γεννηματά και βέβαια στον Νίκο Ανδρουλάκη.
Και επειδή είναι στην κουλτούρα του καταδικασμένο να αποτελέσει την μοναδική ελπίδα επανόδου της πολιτικής στον δρόμο της φροντίδας των αναγκών του απλού και δοκιμαζόμενου κοινωνικά και οικονομικά ελληνικού λαού, ιδού πεδίου δόξης λαμπρό σύντροφε πρόεδρε.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΥΝΙΔΗΣ