Δεν υπάρχει αμφιβολία. Το τέταρτο κεφάλαιο της ιστορίας του John Wick είναι η πιο απίστευτη και η πιο αξιοθαύμαστη επίθεση στις αισθήσεις που έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια. Την ταινία είδα όχι μια φορά, αλλά τρεις...κι αυτό όχι βέβαια για τη δράση τύπου Chuck Norris.όπου όμως ο σούπερ σταρ μας συναρπάζει και για τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχεται, όσο για τον ευρηματικό και εκπληκτικό διάλογο που μας αναγκάζει να τον αποστηθίσουμε, γιατί πολλά πράγματα από αυτά που λένε οι λέξεις, στην ουσία είναι ένα αδιάκοπο παιχνίδι και της δικής μας ταυτότητας, αν έχουμε βέβαια μάθει να σκεφτόμαστε και να βλέπουμε της ζωής με τα δικά μας μάτια κι όχι με τα "μάτια" ενός μπουρζουά τύπου βλέπει τα πράγματα μόνο με τα δικά του "πρότυπα" και στην πραγματικότητα, είναι πιο "τυφλός"από τον Koji (Hiroyuki Sanada) με τη μόνη διαφορά, δεν μπορεί να δε το "δικό" του αγιάτρευτο σκοτάδι...
Γιατί αγάπησα τόσο πολύ αυτήν την ταινία και την είδα τρεις φορές, προκειμένου να αποστηθίσω κάποιες ατάκες...;
Ένας βασικός λόγος είναι ότι ο Κιάνου Ριβς ενώ συγκαταλέγεται στους σταρ του Χόλιγουντ που έχουν μια σταθερά λαμπρή καριέρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια., είναι ένας από τους πιο ταπεινούς και προσγειωμένους ηθοποιούς.
Ενώ δηλαδή όλοι γνωρίζουν την επιτυχία του Κιάνου Ριβς, πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι αντιμετώπισε δυσκολίες από τότε που ήταν μικρό αγόρι.
Μου θυμίζει δηλαδή λίγο τον εαυτό μου στο σχολείο που όταν (συνεχώς), κέρδιζα τις εκθέσεις για τον κουμπαρά του ταμιευτηρίου ή γιατί γούσταρε ο Σαράντος Παυλέας επειδή διάβαζα καλά τους στίχους του Καβάφη, όχι τόσο από τους συμμαθητές μου (οι περισσότεροι παιδιά πλούσιων οικογενειών κι εγώ ένα φτωχόπαιδο που πουλούσα τσιγάρα και εφημερίδες απο 9 χρονών ενώ στα 8 μου έριχνα την "βούρτσα" στα σακάκια των πελατών στο κουρείο του Κοτσάνη που δούλευα για να πάρω μισή δραχμή...), όσο από την ίδια του την ζωή, την οποία ""μελέτησα" με ευλάβεια! Ο Κιάνου Ριβς θεωρείται ο πιο γενναιόδωρος, σεμνός και ταπεινός ηθοποιός...
Λατρεύοντας παράλληλα αυτό που πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ....αλλά δεν κατόρθωσα, παρά την ευλογία του Θεού να μου δώσει όλα όσα προσδοκούσα στη ζωή μου...!
Γεννημένος στη Βηρυτό του Λιβάνου, από την Patricia Taylor και τον Samuel Nowlin Reeves, Jr, ο Κιάνου Ριβς μεγάλωσε στο Τορόντο του Καναδά. Η μητέρα του είναι από την Αγγλία και ο πατέρας του από τη Χαβάη. Μάλιστα, το όνομα Κιάνου (Keanu) στα χαβανέζικα σημαίνει «ελαφρύ αεράκι στα βουνά». Ενώ στην τελευταία του ταινία τολμάει να δηλώνει .... Ορθόδοξος Χριστιανός με ότι αυτό συνεπάγεται, για να πάρει μέρος στην τελευταία μάχη της ζωής του, ενάντια στην Μεγάλη Τράπεζα... στο John Wick Chapter 4
Αυτό όμως με καθήλωσε στην συγκεκριμένη ταινία (στο φινάλε της), ήταν ένα παλιό φοβερό κομμάτι των "The Rolling Stones με τίτλο Paint It Black" που θα παίξω οπωσδήποτε στην "Ανοιχτή γραμμή", ξεκινώντας το ταξίδι του 2024.
Επιλέγω συνειδητά συγκεκριμένους στίχους του τραγουδιού.
...
"Ta vapsa mavra (Τα βάψα μαύρα)
Βλέπω μια κόκκινη πόρτα και θέλω να τη βάψω μαύρη
Δεν θέλω να βλέπω άλλα χρώματα, μόνο μαύρα
Βλέπω τα κορίτσια να περνούν ντυμένα με τα καλοκαιρινά τους
Πρέπει να γυρίσω το κεφάλι μου μέχρι να φύγει τo σκοτάδι μου
.....Η πράσινή μου θάλασσα δεν θα ξαναγίνει βαθύ μαύρο
Αν κοιτάξω καλύτερα τον ήλιο που δύει
Η αγάπη μου θα γελάσει με μένα πριν έρθει το πρωί
Βλέπω μέσα μου και η καρδιά μου είναι μαύρη
Βλέπω την κόκκινή μου πόρτα και είναι βαμμένη μαύρη
......
Πρέπει να γυρίσω το κεφάλι μου μέχρι να φύγει τι σκοτάδι μου
*Με ρωτάν και με ξαναρωτάν, λες και παίζω ή αναζητώ κάποιο ρόλο ή γνωρίζω κάτι για τις "αλλαγές" που ξεκινάνε στη ζωή μας από 1/1/2024 με έναν νέο Δήμαρχο Ξάνθης (Στράτος Κοντός) και μια νέα Αντιπεριφεριάρχη Ξάνθης (Πολυξένη Μπρίκα), οι περισσότεροι αηδιασμένοι και απογοητευμένοι απο μια χαμένη 4ετία όπου κυριάρχησε το τίποτα και η απληστία αυτών που υποτίθεται αγωνίζονταν για το "καλό" μας και τα συμφέροντα της Ξάνθης, είτε να αυξήσουν την απληστία τους, είτε να "τζογάρουν" (σ.σ. Το ποσόν που τζογάρουν οι Έλληνες σε διάφορα τυχερά παιχνίδια κάθε μέρα ξεπερνάει τα 95 εκατομμύρια ευρώ!!!) και ειλικρινά ούτε μπορώ αλλά και δεν ηξεύρω τι να τους απαντήσω,,
Γιατί εγώ ήμουν και θα παραμείνω παιδί της Πιάτσας με αχαλίνωτα όνειρα.... κι όχι παιδί του "δήθεν" ή της "τύχης" να μου έρθουν όλα βολικά γιατί άλλοι "αγωνίστηκαν" για μένα...
Σίγουρα όμως θα παλέψω και το 2024 με ότι αυτό συνεπάγεται...
"Η πράσινή μου θάλασσα δεν θα ξαναγίνει βαθύ μαύρο
Δεν μπορούσα να προβλέψω τι αυτό θα σου συνέβαινε
Αν κοιτάξω καλύτερα τον ήλιο που δύει
Η αγάπη μου θα γελάσει με μένα πριν έρθει το πρωί"
...με μια ταπεινή και σεμνή δέσμευση.
"Πρέπει να γυρίσω το κεφάλι μου μέχρι να φύγει τι σκοτάδι μου.."
-Καλό 2024! Κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτό...τουλάχιστον καλύτερο από το 2023 της λαμογιάς, της απληστίας και του Τίποτα!
-Συμβιβασμοί όμως και "συγχωροχάρτια", δεν χωράν στα δικά Μου ταξίδια...
Π. Π.
