...φοβούνται τα λόγια
που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη, φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε....Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν...!
Αυτό είναι πράγματι ελπιδοφόρο μήνυμα…..Ότι
μαθητές των Λυκείων Ξάνθης, αντί να ασχοληθούν μόνο με το face book και
τα ποτάκια σε κάποιο καφέ ή τις γκόμενες, αποφάσισαν να κάνουν κάτι
ανατρεπτικό που ξάφνιασε ακόμη και μένα… Ποιο ήταν αυτό;
-Να ανεβάσουν θέατρο!
-Μαζεύτηκαν
λοιπόν μια παρέα, έγραψαν τα κείμενα που ήταν όλα γύρω από την οικονομική κρίση
αλλά και την υποβάθμιση των αξιών και την πεζότητα της καθημερινότητας, «κραύγασαν» για το μπόουλινγκ
στα σχολεία και το μέλλον που δεν....υπάρχει κι όλα αυτά με την δική τους αυθόρμητη φωνή της ψυχής, χωρίς
να «μασάν» τα λόγια τους, χωρίς να στέκονται στις παρενθέσεις…!
Όλα αυτά το βράδυ της
Τρίτης 18 Αυγούστου 2015, στο θεατράκι της κεντρικής πλατείας (επί της Βόγδου), με βοήθεια και συμπαράσταση το τίποτα…
Μιλώντας στο Xanthi channel o 17χρονος
μαθητής του Λυκείου Νίκος Ευστρατίου, γιος του γνωστού συνδικαλιστή Μπάμπη
Ευστρατίου, δεν έκρυψε βέβαια το παράπονό του γιατί ο Δήμος Ξάνθης δεν τους παρείχε
ούτε φως, ούτε και ήχο να ανεβάσουν την τεχνική ποιότητα της παράστασής τους,
στο μικρό θεατράκι, αν και το ταλέντο κάλυψε όλες τις μικροψυχίες….
Ωστόσο όταν τα
φωτεινά μυαλά θέλουν να ταξιδέψουν, τότε τα όνειρα είναι αχαλίνωτα…!
Οι μαθητές των
Λυκείων Ξάνθης –κι αυτό μου θύμισε την Θρακική Θεατρική Σκηνή στα πρώτα βήματά της
στα 17 μου, τότε που κουβαλούσαμε από τα σπίτια μας σκηνικά, καρέκλες, κρεβάτια
και έπιπλα και ψυχή, ανάμικτους με τους σκόρπιους έρωτές μας…-ανέβασαν μια αξιόλογη και ανατρεπτική μαθητική παράσταση,
στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα….Είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Εμείς ήμασταν εκεί
με το Xanthi channel έστω κι αν δεν είδαμε όλη την παράσταση,
χαρήκαμε όμως την «επανάσταση» των μαθητών και τις εμπνεύσεις τους και αυτό που τους
λέμε είναι να συνεχίσουν αυτό το θεατρικό ταξίδι και να μην το αφήσουν στη μέση….Κι όσο για την αδιαφορία του Δήμου Ξάνθης να μην στηρίξει καθόλου την προσπάθειά τους; Άφες αυτοίς...
"Μας φοβούνται και μας
σκοτώνουν.
Φοβούνται τον
ουρανό που κοιτάζουμε.
φοβούνται το πεζούλι
που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι
της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια
σου που ξέρουν να αγγαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο
αντρίκια
φοβούνται τα λόγια
που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια
που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται αγάπη
μου κι όταν μας σκοτώνουν
Νεκρούς μας φοβούνται
πιο πολύ
(Τάσος Λειβαδίτης-Αυτό το αστέρι είναι για όλους
μας)
"Μ"
