Ο θίασος του ΕΒΕ αποτελεί πανελλήνια πρωτοτυπία, αφού έχει καταφέρει με τα καμώματά του, από την μία να κάνει όλο τον κόσμο να είναι εκτός σκηνής και να γελάει με την ψυχή του, και από την άλλη, με το ζόρι να μαζεύει δέκα με έντεκα παρόντες θεατές…
Έ ρε… και να ζούσε ο αξέχαστος Νίκος Τσιφόρος, τι χαρές θα έκανε όταν θα έβλεπε την μοναδική, για τόσα συνεχή χρόνια, επιτυχία, που γνωρίζει το συγκεκριμένο σατυρικό του έργο. Και λέω μοναδική, γιατί ο θίασος του ΕΒΕ αποτελεί πανελλήνια πρωτοτυπία, αφού έχει καταφέρει με τα καμώματά του, από την μία να κάνει όλο τον κόσμο να είναι εκτός σκηνής και να γελάει με την ψυχή του, και από την άλλη, με το ζόρι να μαζεύει δέκα με έντεκα παρόντες θεατές…-Καθημερινώς ξεδιπλώνουν όλες τις ικανότητες και τα χαρίσματα με τα οποία τους προίκισε η φύση και καταβάλλουν μια τιτάνια προσπάθεια για να συγκινήσουν και να πείσουν, οι μυγοχάφτες, ότι εγγυώνται να σταματήσει ο κατήφορος της αγοράς. Μιας αγοράς, την οποία αυτοί οι τιτανοτεράστιοι τυπάδες την παράδωσαν αμαχητί στους πρίγκιπες της αξιοποίησης, στεγασμένης και υπαίθριας.
-Μπόχα πολλή, αλλά βλέπετε σ’αυτή την πόλη μας έλαχε οι θεσμοφύλακες να πάσχουν ανέκαθεν από δυσλειτουργία της οσφρήσεως και της ακοής. Ούτε μυρίζουν, ούτε ακούν τίποτε. Χρυσά έχουμε πληρώσει τα έργα που δεν κάνανε.
Μονά-ζυγά δικά τους τα θέλουνε οι αχόρταγοι. Και τα καταφέρνουν μια χαρά…
Όμως, όλα αυτά εμάς δεν μας τρομάζουν. Ούτως ή άλλως, ζούμε στην πόλη του κανένα.
-Ο Βασιλιάς Τίποτας του ΕΒΕ μαζί με τους αυλικούς, θα φέρει τα πάνω κάτω, και είναι σίγουρο ότι δόξα λαμπρή περιμένει την αγορά της όμορφης πόλης.
-«Πατάτες, εδώ οι καλές πατάτες…».
Δεν είμαστε πατάτες μας λέγανε, κι εμείς, τους πιστεύαμε. Και με την αποχή μας, αφήσαμε να μεταλλαχθούν οι πατάτες. Και από λαθρόβιοι συγκάτοικοι τρωκτικών στις υπόγειες τρύπες, οι πατατόσποροι ευδοκιμούν τώρα μόνον σε ταράτσες, ευάεροι και ευήλιοι..
-Η Αγορά χάνεται και αυτοί το βιολί τους. Έχουν βάλει πλώρη για το πουθενά, με τιμονιέρη τον κανένα και πλήρωμα τους εξαφανισμένους.
Η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα.
Ο πανικός της απόγνωσης δεν αφήνει χώρο σε ερωτήματα λογικού ελέγχου. Ξέρουμε, από πάμπολλες περιπτώσεις, ότι οι συμπεριφορές τους πηγάζουν από το διανοητικό τους επίπεδο.
Αναξιοκρατική ολιγαρχία και προκλητική ανικανότητα.
Στέκουν ανάξιοι κληρονόμοι της ιστορίας της τοπικής αγοράς, και επιμένουν ότι θα μας στήσουν στον τοίχο εάν είμαστε κακά παιδιά..
-Το ερώτημά μου καθόλου ρητορικό:
Πώς και πόσο κοστολογείται η θιγόμενη αξιοπρέπεια;
Περιμένω απάντηση.
-Επίσης εκτός της λογικής προσπαθούν να καταργήσουν και τους νόμους της φυσικής(..πως να το κάνουμε, το σκατό και φρέσκο να είναι, θα επιπλέει) καθώς και της φύσης(...πως να το κάνουμε, ο πεθαμένος δεν κλάνει). Αλλά ποιος κατεβαίνει από το τραίνο, όταν ο βασικός σκοπός είναι πως θα γευτούνε σε όλες τις αισθήσεις τον μπεζαχτά των ετήσιων εισφορών.
Χάθηκε η τσίπα.
Το τι ξερνούν κάθε μέρα δεν λέγεται.
Κάποιοι μάλιστα επιμένουν ακόμα για την «παρθενιά τους».
Συνεχίζουν να κυκλοφορούν γύρω μας δίχως ίχνος ντροπής, και επιμένουν θρασύτατα να ξαναζητήσουν την ψήφο μας.
-Σιτεμένοι αγωνιστές του ’74 και του ’81, αλλά και ανοργασμικοί διαχειριστές του ’11.
Κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι να χειριστούν τα καθημερινά, τα απλά, τα αυτονόητα.
Τραγικά υποδιέστεροι των περιστάσεων όλοι τους.
-Η Ξάνθη για ακόμη μία φορά θυσιάζει τα παιδιά της.
Τόση και τόση μοναξιά σε τούτο το χρυσάφι..
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης Βιβλιοπώλης