«Τυχερός» γιατί τον συνάντησα για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά όπως τον είχα συνηθίσει πάντα. Ορεξάτο δηλαδή για δουλειά, ορεξάτο για νέα όνειρα και έτοιμο…να σηκωθεί και να φύγει εκείνη την ώρα από το Νοσοκομείο Ξάνθης και να βγάλει παράρτημα.
Ο Κώστας ήταν ο μέντοράς μου.
Ο άνθρωπος που στήριξε περισσότερο από όλους τη ΘΡΑΚΙΚΗ ΣΚΗΝΗ κι εμάς τους υπόλοιπους όταν ξεκινούσαμε τα πρώτα μας θεατρικά βήματα… Και από τη «Φωνή της Ξάνθης» τον Γενάρη του 1976, ξεκίνησα την δημοσιογραφική μου καριέρα… Ο Κώστας Βλαχόπουλος που μου έδωσε τη «φλόγα» να αγαπήσω ακόμη περισσότερο αυτό που λέγεται εφημερίδα, ο φίλος και αδελφός που «ξυπνούσα» ακόμη και στις 5.30 το πρωί όταν έχανα το τραίνο για τη μονάδα μου στη Κομοτηνή όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία…
-Στις διαδρομές μας, είχαμε και ρήξεις και μίση και πάθη… όπως μπορεί να συμβεί σε όλες τις μεγάλες φιλίες άλλωστε. Για μένα όμως ήταν, είναι και θα είναι, ο άνθρωπος που αγάπησα πολύ, που επηρέασε όσο ελάχιστοι τη ζωή μου…
Για μένα ο Κώστας Βλαχόπουλος ΖΕΙ και παραμένει ζωντανός στη Ψυχή μου. Το ελάχιστο τα πολλά που έκανε αυτός για μένα.
Π.Π.