Ενα μήνυμα που ήρθε στο MaxhtisThrakis.blog.com προχθές το πρωϊ:
«Όλα τα παιδιά που μεγαλώσαμε απ’ την ΣΕΒΑΘ κ.κ.π. που σπουδάσαμε, που κάναμε οικογένειες… τα ίδια λέμε και πονάμε όταν περνάμε από έξω! Οι αναμνήσεις είναι καλές και πολλές… Τα καλοκαίρια στην ντομάτα, τα ένσημα, τα χρήματα… ζεστό ψωμί Πάνο! Περνάω από έξω και βλέπω την μάνα μου τον πατέρα μου όλους! Τα εργοστάσια αυτά έχουν στοιχειώσει την ψυχή μας! Ο κύριος Ράπτης δεν έχασε τίποτα πάλι σε προνομιακή θέση τον έβαλαν, εμείς όμως έχουμε και θα έχουμε ένα «γιατί» πάντα!».
-Κι από μένα, ουδέν σχόλιο…